Ang Dakila Kong Ina

            Labin-isang taong gulang ako noong nawalay ako sa aking Ina sa kadahilanang nais makamtan ang kanyang ikapitong langit, ang kaligayahang walang kahambing subalit nabigo siyang hanapin ito.

            Malayo man ang aking ina, walang araw na hindi ko sila iniisip, bahid ito ng aking pangungulila. Nasa Claveria, Cagayan sila ngayon kasama ang kanyang asawa at ang aking kapatid sa ina. Kailangan mong tawirin ang maraming bundok at dagat bago mo matunton ang kinaroroonan nila. Kahit magkaganoon, kampante rin ako dahil nandoon ang kapatid ni ina na tumutulong na makahanap ng trabaho. Noong nakaraang anihan, napagtanto ng aking ina na kailangan nila ng bigas na makakain kaya nagpasya siyang maki-ani kasama rin ang asawa ng uncle ko. Ang asawa naman ng nanany ko, kapag iimbitahan siya na samahan ang inay na maki-ani tila may sakit raw ito. Ewan ko kung totoong may sakit siya noon o ayaw lang niyang tulungan ang aking ina. May dinaramdam noon si ina pero pinilit pa rin niyang sumuong sa panganib, panganib na maaaring mawalan siya ng malay. Hindi niya ininda ang sakit ng araw. Alam ko at ramdam ko sa sarili ko na nahihirapan siya. Gusto ko siyang tulungan pero wala akong magawa kundi ipanalangin sa Diyos na sana bigyan niya ito ng sapat na lakas para matapos niyang matiwasay ang pakiki-ani niya. Naaawa na ako sa aking ina. Gusto kong punasin ang bawat luha na umaagos sa kanyang mga mata at gusto kong sabihin sa kanya na may anak pa siyang tutulong para sa kanila. Sadyang matapang ang aking ina. Hindi na awa ang tingin ko kundi paghanga dahil sa kanya ko namana ang pagiging matatag at lakas ng loob dahil kahit anong hirap ng buhay, pilit pa rin siyang bumabangon. Kung malakas na sana ang aking bagwis ay hindi ko hahayaang kumayod siya araw-araw pero hindi ko pa kaya isa pa lamang akong mamamayan na umaasa hindi pa yung inaasahan. Kita rin sa kilos ng ina ko na mahalaga ang edukasyon kaya naman, kahit malayo doon ang eskuwelahan, sinasamahan pa rin niya ang kapatid ko na pumasok, pagkatapos maihatid ang aking kapatid, nakabulagta ang mga dahon ng niyog upang gawin itong walis tingting. Mahirap gawin iyon dahil bawat pagtagaktak ng pawis'y katumbas ay pera. Sa kabila ng lahat ng ito, sa kapatid ko humuhugot ng lakas ang aking ina. Salamat at may dunong siya, magaling at masunuring bata. Hindi nagrereklamo kung ano man ang ihain sa lamesa. May Sto. Kristo ata siya sa dibdib at salamat dahil nagiging inspirasyon siya sa kanila kahit mahirap ang buhay.

             Kung bibigyan kani ng Diyos ng pagkakataong baguhin ang estado ng aming buhay, pipiliin kong maging ganito na lamang, ang maging mahirap dahil dito nabubuo ang pagiging matatag, masipag, matapang at pagiging mapagpakumbaba. Ipinapangako ko sa kanila na ano mang unos na dumating sa amin, ako'y magiging karamay at sisikapin kong makapagtapos at kapag dumating ang araw na iyon, walang sinuman ang makaka-api, mang-aalipusta at makakailublob  sa amin sa putikan dahil may dignidad at pangalan kaming pinanghahawakan.